ΝΙΩΘΩ ΕΝΟΧΕΣ…

Τι θα έγραφε η Κασσιανή για το ωράριο ( και τις αμαρτίες; )των εκπαιδευτικών.

Η αλήθεια πρέπει να λέγεται , όσο και εάν μας ενοχλεί. Ναι , ο έλληνας εκπαιδευτικός δουλεύει λιγότερες ώρες από όσο δουλεύουν άλλοι κλάδοι εργαζομένων.  Μπορεί σύμφωνα με τα διεθνή στοιχεία να αμείβεται χαμηλά( χαμηλότερα ακόμη και από τους Μεξικανούς συναδέλφους του , εάν υπολογίσουμε τους μισθούς όχι κατ όνομα , αλλά με βάση το ισοδύναμο της αγοραστικής δύναμης),αλλά δουλεύει λίγες ώρες.

Βέβαια θα μου πεις ότι το πόσες ώρες δουλεύει δεν ταυτίζεται  με το διδακτικό ωράριο .(Όπως για παράδειγμα όταν υπολογίζουμε το ωράριο των πυροσβεστών δεν υπολογίζουμε το πόσες ώρες σβήνουν φωτιές ή βγάζουν πολίτες από το ασανσέρ). Αλλά και πάλι…

Βέβαια θα μου πεις ότι υπάρχει και εκείνη η μελέτη που λέει ότι μία ώρα διδακτική ισοδυναμεί με3 ώρες δουλειάς γραφείου και άρα δουλεύει άνω από 60 ώρες την εβδομάδα. Σύμφωνοι. Αλλά πρέπει να κλείσω  10 εκατομμύρια έλληνες μέσα σε μια αίθουσα 25 τ.μ. ,με ένα μόνο παιδί (και όχι 25 ή 30  και μάλιστα σύγχρονα παιδία, όχι από εκείνα της δεκαετίας του εβδομήντα από την διαφήμιση της Οβομαλντίνης),  με την υποχρέωση να έχουν την αποκλειστική του προσοχή για 45 λεπτά, για να καταλάβουν, βιωματικά, την επιστημονική εγκυρότητα της άνωθεν μελέτης.

Αλλά και πάλι… λίγες ώρες είναι.  Είναι;;

Ας το δούμε λίγο αλλιώς και ας μιλήσουμε με απαγορευμένες λέξεις.

Σήμερα βιώνουμε μια πρωτοφανή κρίση. Δεν είναι απλά κρίση χρέους, είναι καπιταλιστική κρίση.( 1){ωχ, τι μας λέει πάλι}. Σε απλή γλώσσα μεταφράζεται ως εξής: οι πιο ισχυρές χώρες επιβάλλουν να την πληρώσουν οι λιγότερες ισχυρές και η αστική τάξη(2) τα υπόλοιπα στρώματα(μεσοαστοί, μικροαστοί και κυρίως εργαζόμενοι).

Παράδειγμα: πως θα μειώσω τις δαπάνες στην παιδεία; Μειώνω μισθούς και περικόπτω θέσεις εργασίας. (ιδού και η αύξηση ωραρίου).  Και επειδή η Ελλάς δεν είναι γηραιά Αλβιών η κάτι αντίστοιχο, πως θα διαχειριστώ ένα ποσοστό ανεργίας της τάξης του 35% (το Δεκέμβριο του 2013); Πετάω στην κοινωνική αρένα 140.000 θέσεις στο Δημόσιο καταργώντας τη μονιμότητα. Πίσω και από το 1913, στις ζούγκλες  της Αφρικής και χωρίς τον Γκιαούρ Ταρζάν να μας σώζει από τους κανίβαλους.

Ποια είναι η υποχρέωση των εργαζομένων; Να μεταφέρουν την κρίση στις πλάτες των εχόντων και κατεχόντων. Και εδώ κάπου μπαίνει το διαβολάκι της Συλλογικής Ενοχής που τα σύγχρονα Βατικανό κατασκευάζουν, με επιμέλεια, στη Θεία Λειτουργία των 8 μ.μ.

Αλλά ας δούμε πως , δια μέσου της Ορθοδοξίας του δόγματος , απαντάμε στην Καθολική Ενοχή.

Ας αντιστρέψουμε το παράδειγμα, έτσι για να κάνουμε τον Πρετεντέρη να πάθει ένα στιγμιαίο εγκεφαλικό: τι θα γινόταν αν αντί για αύξηση διδακτικού ωραρίου , είχαμε μείωση:

Η μεγαλύτερη μάστιγα για τη ζωή εκατομμυρίων εργαζόμενων ανθρώπων είναι η ανεργία. Με μείωση του Διδακτικού ωραρίου(και όχι του συνολικού – μέσα σε αυτό καλύπτουμε τις ανάγκες μας για μελέτη, προετοιμασία , διόρθωση, διοικητικά καθήκοντα, εθελοντικές εργασίες , προετοιμασία project, σχολικών εορτών και δραστηριοτήτων, μαθημάτων αλληλεγγύης κλπ) κατά 2 μόνο ώρες , όχι μόνο δεν θα χάσουν τη δουλεία τους 30.000 νέοι, αλλά θα εξασφαλιστεί εργασία άμεσα και έμμεσα για 30.000 νέους άνεργους.(10.000 θέσεις στο δημόσιο ισοδυναμούν με άλλες 20.000 στον ιδιωτικό τομέα ,-πραγματικές θέσεις και όχι  5μηνα μαϊμού μέσω κομματικοχορηγούμενων  ΕΣΠΑ.

Αλλά ξεχνάμε μια μικρή λεπτομέρεια. Δεν υπάρχουν λεφτά.

Εδώ είναι , καημένε Σίγκμουντ,  που η μεσαιωνική Καθολική ενοχή συναντά τα πρωτόγονα Ταμπού. Ας ξεφύγουμε τον πειρασμό να ρωτήσουμε πως,  σε μια κοινωνία που η συμπαθεστάτη , παρ ολίγον σύζυγος πρωθυπουργού και νυν μαύρο πρόβατο, κ.Βίκυ , ξοδεύει 12.000 ευρώ για ένα κορδόνι για την κουρτίνα του σαλονιού της, δεν υπάρχουν λεφτά. Πιθανόν οι λοιποί εκπρόσωποι της τάξης της να σιτίζονται στην αρχιεπισκοπή. Και ας παρακάμψουμε τους κακεντρεχείς δογματικούς  φίλους μου , που επειδή μάθαν κάποτε προπαίδεια τα βάλαν κάτω και είπαν: 185 δις το ΑΕΠ  δια 10 εκ. Έλληνες μας κάνει  18.500 ευρώ το χρόνο.  Σε μια τετραμελή  οικογένεια αντιστοιχούν κοντά στα 80.000 ευρώ. Ποιος @*@*  καρπώνεται τα 60.000 που μου λείπουν. Ας μιλήσουμε λοιπόν με νούμερα.

Στην πραγματικότητα οι δαπάνες για μισθούς , ακόμη και το αμαρτωλό  έτος 2009 ήταν 11 δις ενώ τα κρατικά έσοδα ήταν γύρω στα 50 δις . Είναι προφανές πως δε δανειζόμαστε για να πληρώσουμε μισθούς . Αντίθετα οι λεγόμενες Γενικές Δαπάνες της Κυβέρνησης ήταν 10,6 δις και οι τόκοι για τα χρέη(που ποτέ δεν πήγαιναν για μισθούς) ήταν 6,7 δις . αλλά δεν είναι μόνο ο τομέας των εξόδων , είναι και των εσόδων όπου η Ελλάδα καταφέρνει να μετατρέψει σε έσοδα δημοσίου μόνο το 20% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι 30%.

Με ένα πιο δίκαιο  φορολογικό σύστημα θα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε  20 ή 25 δις επιπλέον  το χρόνο. Από αυτά τα 25 δις θα μπορούσαν να διατεθούν 180 εκ. που θα εξασφάλιζαν 10.000 θέσεις εργασίας επιπλέον στην εκπαίδευση και άλλες 20.000 (έμμεσα ) στον ιδιωτικό τομέα(όπου αντίστοιχα θα επανατροφοδοτούσαν την πραγματική οικονομία και άρα και τα δημόσια ταμεία με επιπλέον έσοδα και μεσοπρόθεσμα θα προχωρούσαν σε μερική απόσβεση της δαπάνης).

Γιατί η κυβέρνηση δεν προχωρά στη λήψη τέτοιων μέτρων (ή αντίστοιχων)αλλά αντίθετα κάνει ότι μπορεί για να οδηγήσει και το δημόσιο σχολείο και την πραγματική οικονομία σε διάλυση;  Είναι ανίκανοι; Όχι βέβαια. Η απάντηση ξεπερνάει τα όρια αυτού του κειμένου.

Προς το παρών ας μείνουμε εδώ: δεν δεχόμαστε την αύξηση του Διδακτικού Ωραρίου κατά 2 ώρες γιατί αυτό θα σημάνει άμεσα την ανεργία 30.000 , κυρίως νέων. Είναι εφικτό και είναι και κοινωνικά αναγκαίο. Ή όχι;

Σημείωση:Οι αριθμοί (1), (2)  αναφέρονται σε  λέξεις  «ξύλινες», όπου όμως ακόμη δεν έχει βρεθεί η κατάλληλη λέξη να τις αντικαταστήσει. 

Το παρών κείμενο κατασκευάστηκε στη βάση της λογικής : « η καλύτερη επίθεση, είναι η επίθεση»