Ο μήνας που αρχίζει, συμπυκνώνει όλες τις εντάσεις και αντιφάσεις του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Ενός συστήματος μιας μονοδρομικής, ιδεαλιστικής, ατομοκεντρικής και ανταγωνιστικής σύλληψης του Δημόσιου Αγαθού της Παιδείας.
Κυρίαρχο μέσο αυτής της λογικής, ο θεσμός των εξετάσεων σε όλα τα επίπεδα του εκπαιδευτικού οικοδομήματος, από το Δημοτικό μέχρι το Πανεπιστήμιο, με ιδιαίτερη ένταση στις εξετάσεις - διαγωνισμό ουσιαστικά - εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός μπαίνει για μέρες σε επιφυλακή, το Υπουργείο Παιδείας σε κατάσταση πολεμικής ετοιμότητας, τα δελτία ειδήσεων των κυρίαρχων τηλεοπτικών μέσων κατακλύζονται από κάθε είδους σχετική είδηση, ειδήμονες, κυρίως της φροντιστηριακής παραπαιδείας, επιστρατεύονται να αναλύσουν την αυστηρότητα ή ευκολία των θεμάτων, την αναζητούμενη ορθή απάντηση κ.λ.π.
Έξω από τα φρούρια εξεταστικά κέντρα, συνωθούνται στην κυριολεξία, γονείς και φίλοι προσμένοντας τα διαγωνιζόμενα βλαστάρια τους, ενώ οι κλήσεις στα κινητά φίλων, γειτόνων, συγγενών, τους πολιορκούν με… αγωνία, όπως και τα απαραίτητα τηλεοπτικά κανάλια.
Το πόσο υποβαθμισμένη και κατακερματισμένη είναι επί της ουσίας η παρεχόμενη γνώση, κάτω από ποιες υλικοτεχνικές ελλείψεις αυτή παρέχεται, το ότι έχει ήδη διαλυθεί στην κυριολεξία μια ολόκληρη εκπαιδευτική βαθμίδα, εκείνη του Λυκείου, το οποίο έχει χάσει την όποια διακριτή αποστολή του, πλην εκείνης, στις καλύτερες των περιπτώσεων, του επιπρόσθετου φροντιστηρίου προετοιμασίας για τις Γενικές «Εξετάσεις», ολίγον ενδιαφέρει.
Ότι έχουμε μια δημόσια δωρεάν παρεχόμενη Εκπαίδευση, που παρά την συνεχή εντατικοποίηση των σχολικών προγραμμάτων, μεγάλο μέρος της γίνεται εκτός σχολείου επιβαρύνοντας υπέρμετρα το οικογενειακό προϋπολογισμό και ακόμη περισσότερο το ωράριο του νέου/ας που την υφίσταται και τι αυτά συνεπάγονται, περνάει ως αυτονόητο δεδομένο.
Ότι μέσω του αντιπαιδαγωγικού- εξεταστικοκεντρικού συστήματος, παρά τα συγκλονιστικά στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, αναπαράγονται εντονότατοι ταξικοί φραγμοί, προφανώς και επιμελώς αποσιωπάται. Όπως αποσιωπάται από την πολιτεία ότι γύρω από τούτον τον «ιερό εξεταστικό» θεσμό, ανθεί ένα τεράστιο οικονομικό κύκλωμα παραπαιδείας, που επεκτείνεται γοργά ακόμη και στο Δημοτικό. Ένα κύκλωμα που πιστοποιεί ανάγλυφα την παθογένεια του όλου εκπαιδευτικού μας συστήματος υπαρκτή ή διατυμπανιζόμενη.
Πολύ περισσότερο, λίγο ως καθόλου ενδιαφέρει, η ψυχολογική πλευρά του ζητήματος, το άγχος που προστίθεται στα κάθε είδους αδιέξοδα των νέων, μέσα από όλη αυτή την κοινωνική - πολιτισμική πίεση - υστερία. Ούτε βέβαια απασχολεί η μετατροπή μέσα από όλα αυτά της μαθησιακής διαδικασίας, σε μια στερημένη κάθε χαράς, αποστεωμένη, τυποποιημένη και μηχανιστική παπαγαλία, που στερεί από τον μαθητή και την μαθήτρια κάθε ουσιαστικό μαθησιακό ενδιαφέρον, κάθε ικανότητα κριτικής και ερευνητικής άρθρωσης σκέψης, κάθε πρόσληψη του σχολείου ως χώρου κοινωνικής και πολιτισμικής άνθισης, αλληλέγγυων φιλικών σχέσεων, ικανότητας αισθητικής απόλαυσης.
Όπως δεν ενδιαφέρει γονείς και πολιτική εξουσία, ο καθημερινός μόχθος χιλιάδων εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων, που κάτω από αυτές τις αντίξοες συνθήκες και άθλιες απολαβές, προσπαθούν καθημερινά να επιτελέσουν το παιδαγωγικό τους λειτούργημα.
Φτάσαμε να ηχεί ως παραδοξολόγημα, η όποια άρθρωση αντιθετικού λόγου για τον τρόπο που κτίζονται τα απρόσωπα και γιγαντιαίων διαστάσεων νέα σχολικά συγκροτήματα, το γκρίζο του μπετόν που τυλίγει κάθε σπιθαμή τους. Και μετά αγανακτούμε γιατί οι μαθητές /τριες δεν σέβονται αυτό το πνιγερό σχολικό περιβάλλον.
Η κυρίαρχη μικροαστική λογική του τυπικού απολυτηρίου, ιδιαίτερα εκείνου της εισόδου στην ανώτερη εκπαιδευτική βαθμίδα και του συνακόλουθου κάποτε περιώνυμου Χαρτιού / Πτυχίου – και ας μπορεί και να μην έχει κανένα αντίκρισμα στην αυριανή επαγγελματική αποκατάσταση – είναι τελικά το μόνο που ενδιαφέρει!
Παύουν άλλωστε να ασχολούνται στην πλειονότητα τους με τα συμβαίνοντα στη σχολική αίθουσα, ιδιαίτερα την πανεπιστημιακή, εκτός και αν οι νέοι /ες πολίτες και όχι τα μικρά τους, με την συμπεριφορά και τους αγώνες τους, τους αναγκάσουν να τα προσέξουν, όπως συνέβη στο για πολλούς αναπάντεχο ξέσπασμα του Δεκέμβρη.
Ξέσπασμα εξεγερσιακό, που όλο το συντηρητικό πολιτικό σύστημα – και στο συντηρητικό προφανώς δεν εντάσσονται μόνο οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις - θέλει να ξεχάσει μια ώρα αρχύτερα, θέλοντας να αγνοεί ότι οι συνέπειες στον χρόνο, τέτοιου είδους και έντασης γεγονότων, είναι πάντοτε μακροπρόθεσμες και απρόβλεπτες.
Με αυτή την λογική, ο επικοινωνιακός Υπουργός Παιδείας ξέχασε πολύ γρήγορα τους διαλλακτικούς του λόγους και προχωρά μαζί με τον Πρωθυπουργό του και τους συνήθεις «τηλεδημοσιογράφους», σε ανοικτή πρόκληση για το Πανεπιστημιακό Άσυλο, την μετατροπή του Ιστορικού Πολυτεχνείου της Πατησίων σε…Μουσείο. Ο περίφημος διατυμπανιζόμενος διάλογος για την Παιδεία ξεχάστηκε, η διακομματική επιτροπή Ν.Δ. ΠΑΣΟΚ, και ΛΑΟΣ… λησμόνησε να συναντηθεί έστω και μια ακόμη φορά.
Η κυβερνητική μικροπολιτική το μόνο που σκέφτηκε για την κακοφορμισμένη Δημόσια Παιδεία είναι η μεταφορά – σε αγαστή και πάλι συμμαχία με την αξιωματική αντιπολίτευση – των φοιτητικών εκλογών, από τον Μάρτιο, για πρώτη φορά από την μεταπολίτευση, τον Μάϊο. Μπας και τα προβλεπόμενα κατά τις μετρήσεις τους αποτελέσματα για την ΔΑΠ, βοηθήσουν λίγο την προεκλογική της εκστρατεία…!
Η επί της ουσίας συζήτηση για την Παιδεία και πάλι παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες και ως να μην συμβαίνει τίποτε. Όλες και όλοι θα κληθούμε να παρακολουθήσουμε για μια ακόμη φορά την εξεταστική έξαρση του Μαΐου.
Είμαστε από εκείνους που αρνηθήκαμε την συμμετοχή στον, ήδη αποδεδειγμένα, προσχηματικό κυβερνητικό «διάλογο», που καταθέσαμε προγραμματικές Θέσεις και Όραμα, για μια άλλη μορφή Παιδείας και επιμένουμε να συνεχίζουμε να συζητάμε και να εμπλουτίζουμε τις προτάσεις μας μέσα στην κοινωνία και τους φορείς της Εκπαίδευσης.
Γιατί εμείς αρνιόμαστε να παραμείνουμε στο ίδιο έργο θεατές, συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για τη δημιουργία των ευρύτερων κοινωνικών συμμαχιών που θα το ανατρέψουν.
Άλκης Ρήγος 26/4/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου