ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ (2)

Στην πρόσφατη απολογιστική συνέλευση της ΕΛΜΕ Βοιωτίας (28/4/2009-14ο συνέδριο ΟΛΜΕ) διανεμήθηκε μεταξύ των άλλων και το πρόγραμμα παιδείας του ΠΑΣΟΚ, το οποίο από τους ομιλητές της ΠΑΣΚ παρουσιάστηκε σαν το ευαγγέλιο, που άμα τη εφαρμογή του και ως δια μαγείας θα αναβαθμιστεί αυτόματα το σχολείο, ο εκπαιδευτικός και το έργο του.
Στο πρώτο και αυτόματο ερώτημα, ποια ήταν η κατάσταση στο σχολείο και ο ρόλος του εκπαιδευτικού επί κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, την απάντηση δίνει ο Πέτρος Ευθυμίου που εύστοχα (και προφητικά για τον ίδιο) το 1988 στο έντυπο της ΟΛΜΕ σημείωνε: «ποτέ δεν υπήρξε εποχή στην ελληνική κοινωνία που ο ρόλος του εκπαιδευτικού ως κοινωνικού πρότυπου να έχει εξαφανιστεί, να έχει υποβαθμιστεί η κοινωνική του παρουσία όχι μόνο ως αποτέλεσμα της υποβάθμισης του εκπαιδευτικού έργου, αλλά και ως αποτέλεσμα της υποβάθμισης του ρόλου του κρατικού υπαλλήλου, ο οποίος συντριπτικά του αναγνωρίζεται, οικονομικά του αποδίδεται και ιδεολογικά του προσάπτεται».
Αφήνοντας τον Ευθυμίου που αυτοακυρώθηκε, θα επιχειρήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε ένα ζήτημα που εμφατικά επαν-εισάγεται από το ΠΑΣΟΚ στο πρόγραμμα παιδείας και αφορά στην ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ.
Επανερχόμενοι και υπενθυμίζοντας τις κοινές κατευθύνσεις των προγραμμάτων παιδείας (συνθήκη Μπολόνιας) των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στα πλαίσια της ευρωπαϊκής σύγκλισης –εναρμόνισης, θεωρούμε σκόπιμο να διατυπώσουμε κάποιες αρχικές σκέψεις και ορισμένα σχετικά ερωτήματα.
Καθώς ο όρος αξιολόγηση σημαίνει διαφορετικά πράγματα για διαφορετικούς ανθρώπους, πρέπει καταρχήν να απαντήσουμε στο ερώτημα τι είναι αξιολόγηση;
Σύμφωνα με τον Μαυρογιώργο θα μπορούσαμε να ορίσουμε την αξιολόγηση ως τη συστηματική διαδικασία με την οποία αποδίδουμε ορισμένη αξία (ποσοτική ή ποιοτική) σε ένα αντικείμενο, μέσο, αποτέλεσμα, πρόσωπο, εφαρμόζοντας συγκεκριμένα κριτήρια και μεθοδολογία.
Ήδη από τον ορισμό, όπως καταλαβαίνει κανείς, προκύπτουν αρκετά σημαντικά ερωτήματα που θα πρέπει να συζητηθούν, όπως:

• ποιος «αποδίδει αξία»;
• με ποια κριτήρια;
• με τι μεθοδολογία;
• και κυρίως με ποιο σκοπό;
• την ενίσχυση του εκπαιδευτικού και του σχολείου, ή το φόρτωμα της σημερινής κατάντιας στις πλάτες των εκπαιδευτικών, ώστε να δικαιολογηθούν ακόμη μεγαλύτερες περικοπές δαπανών για την δημόσια εκπαίδευση;

Είναι σαφές πως οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά διαμορφώνουν τις διαφορετικές προσεγγίσεις για την αξιολόγηση στην εκπαίδευση, οι οποίες με τη σειρά τους διαμορφώνονται από διαφορετικές πολιτικές προθέσεις και ιδεολογικές αφετηρίες.

Αλήθεια, ποιες είναι οι πολιτικές προθέσεις και κυρίως οι ιδεολογικές αφετηρίες της υπεύθυνης του ΠΑΣΟΚ για την παιδεία κας Άννας Διαμαντοπούλου και κυρίως του προέδρου κου Παπανδρέου, που από την εποχή που ήταν υπουργός παιδείας, συνδιαμόρφωσε με τον ΟΟΣΑ τις βασικές κατευθύνσεις για την παιδεία που εφαρμόζονται ως σήμερα:

• ΣΠΑΣΙΜΟ ΕΠΕΤΗΡΙΔΑΣ
• ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΚΑΝΟΝΩΝ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
• ΕΛΑΧΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
• ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΣΤΟΥΣ ΟΤΑ, (εφ. Βήμα 2-7-1995, πρακτικά βουλής σχ.ν. «Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας κ.α.» ν.2327/95 Ιούλιος 1995).

Λεπτομερέστερα για αυτό το γεγονός (ΟΟΣΑ) θα επανέλθουμε, όπως και για το πρόγραμμα παιδείας.